De eerste paar weken stage

Na een paar extra dagen vrij begon stage voor ons dan toch echt dinsdag 16 februari. Merel op de CCU (cardial care unit), Manon en Gerbrich op de interne en ik op de Gynaecologie (Gyn).

Ik werd door een zuster doorverwezen naar boven waar de Gyn zit. Als een kip zonder kop liep ik naar boven op zoek naar waar ik moest zijn, omdat het ziekenhuis niet groot is en alleen maar rechte gangen heeft had ik het gelukkig zo gevonden. Hier moest ik eerst mee luisteren met de overdracht die plaats vond ik een klein kantoortje en waar we met alle zusters dicht op elkaar zaten. De overdracht gaat toch echt wel anders dan in Nederland. Per patiënt wordt letterlijk alles opgelezen terwijl ik gewend ben dat alleen de grote lijn en eventuele bijzonderheden worden benoemd.

Tijdens de overdracht zag ik iedereen fanatiek mee schrijven en daar zat ik dan, met mijn kladblokje voor me en een pen in mijn hand een poging te doen om de thermen te begrijpen die er allemaal werden opgenoemd. Omdat ik erg moet wennen aan de taal en het accent van de mensen hier, verstond ik sowieso niet heel veel van wat er gezegd werd.
Na de overdracht ben ik door een hele lieve zuster wegwijs gemaakt op de afdeling, ze was heel relaxed en ik voelde me erg welkom dankzij haar.
Tijdens de rondleiding heb ik me aan letterlijk alle zusters, broeders en artsen voorgesteld. Iedereen hier wordt aangesproken met de achternaam en zo stelden ze zich dan ook aan mij voor. Helaas hebben de meeste mensen hier ontzettend ingewikkelde achternamen, hierom en omdat het er zo veel waren, besloot ik voor mezelf dat het niet erg was als ik dit niet allemaal in één keer zou onthouden.
Aan het begin stelde ik me voor als Rijzinga, maar omdat zij dit allemaal maar ingewikkeld leken te vinden, wordt ik gewoon aangesproken als Zuster Anna.

Na de rondleiding werd ik op een zaal ingedeeld, hier waren ze al klaar met de ochtendtaken (bedden schoonmaken en opmaken en vitale functies meten) en zaten de patiënten ook al aan hun ontbijt. Na het ontbijt heb ik me aan alle patiënten voorgesteld. De patiënten reageerden hier vrolijk op, maar ik kreeg het idee dat het hier niet zo gebruikelijk is om je aan patiënten voor te stellen.
Hierna heb ik eigenlijk heel lang op mijn kont gezeten samen met alle andere zusters van die zaal, aan een tafel die in de zaal staat.
Hier werd voornamelijk gekletst over de crisis in het land en eten.
Van het vele zitten werd ik zo moe dat ik op een gegeven moment echt moeite had om mezelf wakker te houden dus besloot ik maar doelloos rondjes te gaan lopen om wakker te blijven.

Tussen 10:30 en 11:30 was het bezoekuur. Om 11:30 worden de bezoekers vriendelijk verzocht om te gaan, maar een aantal blijven uiteraard heel eigenwijs zitten. Opeens gaat er een enorm harde bel kei hard af, net alsof iemand de klokken aan het luiden was. Ik schrok me een ongeluk en de andere zusters moesten hier erg om lachen. Deze bel is er blijkbaar om aan te geven dat het bezoekuur is afgelopen. Dan weet ik dat voor de volgende keer ook weer.

Om 13:00 kwam er weer eten voor de patiënten, wat overigens echt heerlijk ruikt. Ze eten hier trouwens ’s middags warm, niet alleen in het ziekenhuis, maar de Surinamers over het algemeen.
Om 14:00 worden er weer opnieuw vitale functies gemeten en hierna wordt er afgerond en komt de middagdienst. De middagdienst gaat de 3 zalen af en de overdrachten vinden plaats op de zalen zelf en niet zo massaal op kantoor zoals in de ochtend.


De volgenden 4 weken heb ik het op de Gyn ontzettend naar mijn zin gehad en heb ik me heel welkom gevoeld door iedereen. Ik heb ontzettend veel leuke dingen geleerd en veel leuke mensen ontmoet waar ik ontzettend mee heb kunnen lachen en van wie ik veel heb mogen leren.
De week hierop zou ik beginnen op de OK (operatiekamer), hier had ik erg veel zin in maar ik vond het ook heel jammer om de Gyn te verlaten.



De week op de OK was meer dan fantastisch en ik vind het écht jammer dat ik hier maar een week heb gestaan. Ik heb onwijs veel operaties mogen zien waaronder keizersneden, baarmoederverwijdering, galblaasverwijdering, sterilisatie, verwijdering van keel en neus amandelen en noem maar op.
Het leuke vond ik dat ik op de OK veel gynaecologische operaties heb gezien, waar ik 4 weken lang veel over had geleerd. Nu zag ik ook echt wat er dan precies met de patiënten was gebeurd die bij mij op de afdeling lagen. Zo kon ik me een totaal beeld vormen waardoor alles nog duidelijker voor me werd.
Op de OK heb ik echt m’n ogen uitgekeken en stond ik er vaak met mijn neus bovenop. De verpleegkundigen en artsen waren allemaal bereid om mijn vele vragen te beantwoorden en daardoor ben ik nog wijzer geworden van de operaties die ik heb mogen zien.
Omdat er regelmatig een patiënt “open” voor me lag, heb ik nu een zo veel beter idee van hoe een mens er anatomisch uit ziet. De plaatjes die in je boek staan kloppen erg goed, maar pas nu ik het in het echt heb gezien snap ik hoe het allemaal werkt en in elkaar zit.



Na dit weekje OK was het tijd voor 2 weken IC (intensive care), omdat ik wist dat dit een kleine afdeling is (bestaat welgeteld uit 4 bedden) vroeg ik me af of hier wel wat te doen was. Ook hier werd ik vrolijk verwelkomt door de zusters en broeders en zij legden mij in het kort uit hoe de IC precies in elkaar zit hier. De IC is nog geen half jaar geleden compleet gerenoveerd en ze beschikken nu over veel meer middelen.
De IC ziet er vergeleken het hele ziekenhuis ontzettend nieuw uit, maar ziet er voor mij uit als een gewone ziekenhuisafdeling, zoals ik die in Nederland gewend ben.
Op de IC heb ik het de eerste paar dagen behoorlijk rustig gehad. Voor het aantal patiënten zijn er gewoon te veel verpleegkundigen.
In de laatste week heb ik een reanimatie mee gemaakt. Dit vond ik erg indrukwekkend. In mijn vorige stages heb ik nooit eerder mee gemaakt dat iemand is overleden of in een kritieke toestand was, dus het was voor mij helemaal nieuw. Ik vond het heel bijzonder om te zien hoe snel de verpleegkundigen met z’n allen handelden en wat er allemaal gebeurde aan handelingen en medicatie toediening, om de patiënt zo stabiel mogelijk te krijgen.
De actie vond ik heel leuk en ik zou door deze ervaring ook heel graag de SEH in Nederland willen proberen.

Inmiddels is de vierde afdeling alweer aangebroken, de kinderafdeling. Hier zal ik in totaal twee weken rond lopen en de eerste week zit er al op.
Hier liggen kinderen van 0-14 jaar. De meeste kinderen hadden nog niet eerder een blanke zuster gehad en keken af en toe een beetje verwonderd naar me. Een aantal van de kinderen hebben aan mijn haar en gezicht gevoeld, een paar hebben wat gezegd van mijn neus dat die zo veel puntiger is dan die van hen en er was ook een jongentje die aan mij vroeg: Zuster, wat is er gebeurd met jouw ogen?
Hierna heb ik hem verteld dan in Nederland heel veel mensen deze kleur ogen hebben.
Naast het jongentje hier, zijn er trouwens op elke afdeling een aantal verpleegkundigen die zeggen dat ze mijn ogen zo bijzonder en mooi vinden. Grappig om te merken dat het voor hen zo uniek is, terwijl ik zo gewend ben aan mensen met lichte ogen.

Ik merk dat ik me op de kinderafdeling eigenlijk meer een oppas voel dan een verpleegkundige. En de verpleegkundigen hier gaan zo anders om met de kinderen dan dat ik het gewend ben. Ze lijken mijn manier niet altijd te kunnen waarderen. De kinderen hier vind ik fantastisch, ze zijn zo oprecht en mooi. Ik vind het zo fijn om te kunnen zien hoe de kinderen hier opknappen en ik zie ze elke dag een beetje vrolijker worden.
De kinderen zijn erg knuffelig en komen continu bij mij op schoot zitten en vragen allemaal om aandacht. Ondanks dat de andere zusters niet gezellig met de kinderen gaan zitten, doe ik dit wel. Ik zie dat ze mij daardoor heel snel vertrouwen en bovendien zit ik anders ook maar gewoon niets te doen.


Tot slot een aantal woorden die ik tot nu toe in Suriname heb geleerd (zowel in als buiten het ziekenhuis):
Toever = watje (niet een mieteje maar een wattenbolletje)
Schaften = een rust moment inlassen/pauze houden
Bakra = een blank persoon
Okselmouwtruitje = hempje
Trui = t-shirt