Galibi - 29 april + 30 april

Om 06:45 de wekker gezet en wakker geworden met het geluid van een enorme, niet stoppende regenbui. Joepie, weer regen als we op trip gaan. Stiekem hoopte ik dat we een smsje zouden krijgen dat de trip verplaatst zou worden, want al van meerdere mensen hadden we gehoord dat de trip vrij weinig aan is als het regent. Helaas, dit smsje kwam niet.

Om 07:40 wilden we vertrekken met de taxi naar ’t Vat en we hadden deze taxi al op tijd gereserveerd. Helaas kregen we bericht dat deze was afgewezen. Na honderd keer bellen naar 1660 en 1690 (de taxi bedrijven), werd er nog niet opgenomen. Op dit moment was het al bijna 08:00.
De gidsen hadden al doorkregen dat niemand er doorheen kwam met de taxi omdat deze allemaal bezet waren. Dus was nu de vertrektijd verplaatst van 07:45 naar 08:30.

Tegen 8’en hadden we nog steeds geen taxi. Merel bedacht zich dat we ooit het persoonlijke telefoonnummer hadden gekregen van een vrouwelijke taxichauffeur met wie we een poos terug een gezellige rit hadden gehad. We hebben haar gebeld en zij kwam ons halen. Onderweg vanaf ons huis naar ’t Vat door flinke waterplassen gereden, een stuk lastiger voor de auto’s om er zo doorheen te komen. Bovendien is het ontzettend druk op de weg omdat alle taxi’s rijden en er niemand meer is die gaat lopen.
Om 08:30 precies kwamen wij aan bij ’t Vat, waar we dus zouden vertrekken met een bus. Op dit moment moesten we nog wachten op 6 andere personen, waaronder Gerbrich, haar zus en haar ouders. We kregen van hen door dat er nog 2 andere mensen bij hun hotel stonden die dezelfde trip zouden doen als wij en ook geen taxi konden reserveren. De 6 laatste mensen stonden dus hier. We zijn hierom met de bus naar ZIN (hun hotel) gereden en hebben hen hier opgepikt.

Toen we net de binnenstad van Paramaribo uitwaren, na veel gedoe vanwege de drukte, werden de gidsen gebeld door een andere triporganisatie (die dezelfde trip ging doen), dat er nog 2 mensen bij ’t Vat stonden die bij ons in de bus hadden moeten zitten en dat zij 2 van hun mensen misten. Deze waren dus per ongeluk bij ons in de bus gaan zitten.
Ondanks dat het precies dezelfde trip was en we dus exact dezelfde route zouden moeten afleggen naar Galibi, stond de andere triporganisatie er op dat we terug zouden komen met de bus om deze mensen om te wisselen.
Dus….. wij weer met de bus, terug door de drukte naar ’t Vat. De mensen hier omgewisseld en uiteindelijk pas om 09:45 vertrokken richting Galibi. Twee uur later dan gepland…

Onderweg in de bus heeft het de hele tijd geregend en aangezien we zo nog een uurtje met de boot moesten, was dit niet echt een ideaal vooruitzicht. Eenmaal bij de boot was het gelukkig zo goed als droog, maar de lucht zag er niet veel belovend uit.
Bij de boot zijn we ook nog weer de andere meiden tegen gekomen met hun bus. We hadden hen dus prima mee kunnen nemen en bij de boot kunnen omwisselen.

Na het inladen van onze spullen konden we in de boot stappen. Iedereen was gelukkig goed voorbereid en had een regenponcho aan want na een kwartiertje begon het echt te plenzen. Na een tijdje had ook mijn regenponcho het voor het grootste deel begeven en de regen sijpelde overal naar binnen, lang leve de tropen!
Onderweg nog een luiaard in een boom zien zitten (ze blijven leuk), maar deze had zich tot een klein propje gevouwen vanwege de regen.
Rond 17:00 kwamen we aan op Galibi, een klein paradijsje. Strand en palmbomen! Op het moment dat we aankwamen was het droog en konden we met al onze spullen rustig naar ons verblijf lopen. Samen met Merel en Anouk had ik een kamertje en Gerbrich sliep samen met haar familie.
Bij aankomst allemaal onze nat geworden kleren uitgehangen. Een beetje te veel vertrouwen in de natuur bleek wel weer, een paar minuten later begon het weer te plenzen en was alles nog natter dan voorheen. Helaaaaaas.

Als verlaatte lunch kregen we een soort pastasalade en hierna gingen we een stukje lopen over Galibi, door het dorpje heen. Ook stopten we bij een souvenirwinkelje waar allemaal zelfgemaakte souvenirs liggen, gemaakt door de lokale bevolking. Super veel leuke hebbedingetjes voor in huis, ik wil nog wel een keer terug naar Suriname met een lege koffer zodat ik deze kan vullen met mooie handgemaakte dingen.

Bij terugkomst bij het verblijf stond er weer een lekkere Saoto op ons te wachten. Tegen 20:00 vertrokken we met de boot de rivier op, tijd om schildpadden te spotten! Een keer wat anders dan al die kaaimannen.
Het was mogelijk om twee soorten schildpadden te zien, de soepschildpad of de lederschildpad. Ze zijn beide erg groot, maar de lederschildpad net iets groter en deze is zeldzamer.
Onderweg zochten de gidsen naar sporen van de schildpadden, deze moeten lijken op tractorsporen. Wanneer je deze niet ziet op het strand, heeft aanleggen ook geen zin want dan is er ook geen schildpad. Hoe ze die sporen van zo’n afstand zien blijft voor mij echt een grote vraag, de Surinamers hebben echt ogen als verrekijkers.

Op een gegeven moment gooiden ze ergens het anker uit en moesten we het strand op. Omdat het al behoorlijk donker was en heel bewolkt, zag je vrij weinig. Na een tijdje lopen over het strand en je best doen om niet te struikelen over uitstekende boomstronken werden we geseind dat we stil moesten staan en zijn.
Als je goed keek zag je een schildpad het land op kruipen en dit zagen we inderdaad! Jemig wat een enorme schildpad.
Hierna moesten we op het strand zitten wachten totdat de schildpad zijn plekje had gevonden en haar gat ging graven om te gaan broeden. Ondertussen mocht er ook niet worden geschenen met zaklampen omdat de schildpad zich dan bedreigd zou gaan voelen en terugkeert in zee en haar eieren daar loost. Deze zouden dan nooit meer uitkomen.

Na heel veel geduld mochten we van de gidsen, twee aan twee heen om te kijken. Ze schenen met een infraroodlamp op de schildpad (dit mag wel). Zo konden we zien hoe de schildpad met haar pootjes zand pakte en dit opzij legde en op deze manier een steeds dieper gat groef.
Nadat iedereen hier een stukje van gezien had mocht iedereen tegelijk komen om te zien hoe de schildpad, die trouwens een soepschildpad bleek te zijn, haar eieren loosde. Nu hadden we allemaal de tijd om snel een foto (zonder flits) te maken of een stukje te filmen.
Ik vond dit er zo bijzonder uit zien, de eieren waren perfect rond. Dezelfde grootte en vorm als een pingpongballetje alleen dan waren de eieren heel gelly. Wanneer je ze op de grond zag neerkomen kon je het gewoon zien flubberen als een pudding (beter dan dit weet ik het even niet te verwoorden). Heel bijzonder om dit mee te maken!

Hierna weer terug gevaren en bij ons verblijf, waar we pas om 23:30 weer waren en we zijn meteen gaan slapen.


De volgende ochtend wakker geworden met regen maar tegen het ontbijt was het gelukkig droog en werd het ook echt lekker warm. We zijn toen naar het strandje gegaan om wat foto’s te maken van dit kleine paradijs en hebben we nog even lekker gedobberd in het water.

Tegen 12:00 vertrokken we met de boot, wat 11:00 had moeten zijn (weer te laat), richting Frans Guyana. Het weer was inmiddels heerlijk en we hebben lekker een uurtje kunnen bakken om de boot.

In Frans Guyana zijn we naar een markt geweest waar we, doordat we te laat vertrokken, helaas maar een kwartiertje de tijd hadden omdat ze al aan het afbouwen waren. Hier betaalden we, jawelll, in euro’s (het is namelijk een stukje Europa). Omdat ik de SRD nu zo gewend ben, die veel minder waard is dan de euro, dacht ik in eerste instantie dat de markt ontzettend goedkoop was.
Maar 4SRD voor een kilo avocado’s, wow dacht ik (€0.65 zou dit dan zijn). Maar nee het was dit keer echt in euro’s, even omschakelen. Maar toch zeker wel een kilo avocado’s gekocht, want deze mis ik veel te erg.

Na de markt nog naar een oude gevangenis geweest en hierna weer lekkere bami gegeten. (standaard eten op trip: saoto en bami, maar het verveelt nog steeds niet).
Hierna vertrokken we weer met de boot naar de overkant, naar Suriname. Ongeveer 10 min varen. Hier weer in de bus gestapt en tegen 18:00 waren we thuis van deze heerlijk rustige trip!

Die avond zijn we nog naar Kingsland geweest, een verlate koningsnacht voor de Nederlanders. Iemand had hier overigens zijn slang mee naar toegenomen (een kleintje maar hoor en niet giftig, denk ik?!), uiteraard weer mee op de foto geweest.