Dag 1

Gerbrich, Merel en ik worden al om een uur of 05:00 wakker en lopen meteen al wat rond door huis. Omdat we pas tegen 09:00 worden opgehaald besluiten we toch nog maar wat slaap te pakken.
Hierna worden we om 07:00 weer wakker, dit is natuurlijk al een uur of 11:00 in Nederland, dus slapen zit er niet meer in. In de nacht af en toe wakker geworden van blaffende honden, wij hebben ook een waakhond, Major.

Dankzij de vrouw van het stagebureau (Tjitra) en de oom van Manon (die in Paramaribo woont), hebben we al aardig wat eten in huis, dus we kunnen gewoon heerlijk ontbijten.

Een relaxte start van de dag, in alle rust ontbijten, even douchen (wat hier overigens alleen koud kan), worden we pas om 10:00 (dus een uur later dan gepland) opgehaald.
Terwijl wij lekker zitten te genieten van de zon en even skypen met de ouders en vriendjes, komen er twee vrouwen bij ons hek staan, jehova getuigen. Deze komen hier blijkbaar iedere zondag om even hun verhaal te doen. Ze vragen dan ook aan ons of ze ons even wat kunnen vertellen.
Omdat we net aan het skypen zijn (en er stiekem niet zo veel zin in hebben), vragen we of het ook goed is als we even met onze ouders blijven praten. Hier doen ze gelukkig totaal niet moeilijk over en ze gaan vrolijk verder.

Vrij veel mensen lopen hier trouwens met een paraplu over straat, maar in dit geval dient hij natuurlijk als parasol tegen de zon.

Door Gail (ook een vrouw van het stagebureau) worden we dus om 10:00 opgehaald van huis. Van haar krijgen we een rondleiding door Paramaribo stad in de auto. We rijden langs de Palmentuin (wauw wauw wauw), waterkant, allerlei cafés, restaurants en barren, het paleis van de president en noem maar op. Vlakbij ons huis is een markt waar ze allemaal groenten, fruit en tweedehands kleding verkopen.
Alles heeft vrolijke kleuren, elk gebouw een andere vorm, overal staan tropische planten, alles is mooi. Ik vind het nogal moeilijk om mijn mond te houden, ik vind alles mooi en moet het ook gewoon kwijt, ik ben een waterval aan woorden en als een kind zo blij, het is hier écht bijzonder.

We worden door Gail weer thuisgebracht, nu hebben we allemaal een kamertje gekozen en beginnen we met uitpakken en inrichten. Even naar de buren voor het lenen van een hamer, er moeten namelijk schroeven het plafond in worden geslagen om de klamboes aan op te hangen, als je deze niet hebt word je compleet lek gestoken.
Merel, Manon en Gerbrich hebben allemaal foto’s mee genomen om de kamer wat persoonlijk te maken en op te fleuren. Op het moment dat ik zeg dat ik het super stom vind dat ik hier niet aan heb gedacht, zie ik een envelop in mijn koffer. Een hartjes slingers van m’n ouders en m’n zussen met foto’s en van iedereen een lief berichtje. Hier moet ik natuurlijk meteen weer even om huilen. Vooral omdat ik kort hiervoor nog zo hard riep dat ik niets leuks had, is dit helemaal een fijne verassing.
Al onze kamers zien er zo gezellig uit, het wordt al een beetje óns huisje.

Kasten gevuld en koffers opgeborgen. Het is 30 graden, dus meer dan tijd voor ZONNEBADEN, zijn we al bijna bruin? Ondertussen knuffelen we lekker met de hond, die helemaal niet naar ons blaft, wat wij heel bijzonder vinden.
Later wordt ons verteld dat de honden gewend zijn aan stagiaires, wij hebben blijkbaar een andere geur en natuurlijk huidskleur, de hond is hier zo op getraind dat wanneer er een donker persoon op ons huis af loopt, hij enorm begint te blaffen. Dit doet hij dus niet bij ons, best wel bijzonder, vind ik.

Omdat het water hier “kapot” is en we door de warmte een beetje aan het uitdrogen zijn, moeten we naar de winkel om water te halen. Onderweg een mango van een boom geplukt en wat vruchten gekocht bij een marktkraampje.
We kunnen hier overigens geen water uit de kraan drinken, dit moet eerst worden gekookt, daarna kunnen we het in flessen gooien voor in de koelkast.

Wanneer we terug komen, doet het water het weer. Gewoon een stop door geslagen, dit kunnen we vanaf nu dus prima zelf oplossen.
Onderweg naar de winkel en naar huis merken we dat we nogal opvallen, er wordt behoorlijk naar je gevloten als je hier over straat loopt als blanke vrouw. Zo’n melkfles op straat valt natuurlijk wel op.

Rond 17:00 worden we weer opgehaald door Gail, ze brengt ons nu naar Tjitra voor een kennismakingsgesprek. Hier tekenen we een contract voor geheimhoudingsplicht op stage, huisregels en fiets. We worden door een taxi thuisgebracht.

Thuis maken we ons klaar om uit eten te gaan. Omdat het nu een uur of 19:00 is, het onverstandig is om nog over straat te fietsen met onze blonde koppies en het best een stukje fietsen is waar we heen willen, bellen we weer een taxi. We betalen hier maar 7,50SRD voor een taxiritje van 10 minuten, dit is €1,50.
Tjitra vertelde ons al dat we op dagen dat het regent met de taxi naar onze stageplek, ’s Lands Hospitaal, moeten gaan. De reden hiervoor is dat de straten nogal onder kunnen lopen en je dan tot je enkels in het water staat (niet zo praktisch met een witte outfit). Dit zal een taxiritje zijn van een paar minuten, dus kost waarschijnlijk helemaal geen drol.

We zijn gaan eten bij ’t Vat (aangeraden door Manon haar oom), hier kun je prima eten, voor weinig geld. Voor ongeveer €8 heb je een lekker maaltijd en wat drinken, voor uiteten gaan stelt dit echt weinig voor. Helemaal omdat je zo veel krijgt.
Bij ’t Vat drinken we Parbo chiller dit is een soort bier (Surinaams), met limoen. Te vergelijken met een radler, heel lekker dus.
Omdat we moe zijn blijven we niet hangen en bellen we een taxi.

De taxichauffeur roept af en toe wat naar buiten in een combinatie van Surinaams-Nederlands, neger-Engels (zo zegt hij het zelf) en Papiaments. We moeten hier allemaal erg om lachen en ik vertel hem dat we de taal allemaal zo gezellig vinden klinken, maar dat we er niets van begrijpen.

Hij leert ons dat wanneer je zegt: o fabia? Je vraagt: hoe gaat het vriend?
Hij verteld ons dat we dit beter niet zomaar kunnen zeggen tegen mensen op straat, dit doe je alleen als je iemand goed kent.
Wel kunnen we zeggen: fawaka? Dit is ook: hoe gaat het?
Je kunt dan antwoorden met: ai bong, rustig (allen zeg je meer rustaaaaaaaag) en nog veel meer wat ik niet allemaal kon onthouden.
Het is heel grappig om te horen dat zelfs de oudere generatie deze woorden gebruikt. In Nederland wordt dit toch meer gezien als straattaal, maar hier doet bijna iedereen het.

Nu net thuis en al zittend op de veranda even dit verhaal aan het typen, het is hier nu nog steeds 26 graden, helemaal niet erg.

De buren zijn inmiddels ook thuis. Omdat ze Vlaams zijn gebruiken ze af en toe andere woorden. Wanneer we het hebben over dat we nog niet hebben kunnen poepen, worden we heel raar aangekeken, dit betekend bij hun namelijk seks hebben. Op het moment dat ik de blik in hun ogen zie moet ik meteen heel hard lachen en leg ik even uit wat we bedoelen. Een van hun antwoord: ik dacht al, wat een zotte slet.
Het woord zot gebruiken ze echt in overvloed, alles is zot en alles is allé. En wanneer ze iemand niet verstaan zeggen ze: wablief? (wat zeg je?).


Ik kan nog wel uren doortypen, want ik ben zo enthousiast. Manon en ik hebben het er nu al over dat we hier nog jaren over zullen praten en van na zullen genieten. Ondanks dat we er nog maar een dag zijn, raken we er nu al niet over uit gepraat.

We houden trouwens ook een boekje bij waarin we al onze domme opmerkingen en acties schrijven, deze is nu al goed gevuld.

In Nederland is het inmiddels 02:15 ’s nachts, hier dus 22:15. Straks dus maar slapen, ik verheug me al op morgen ochtend. Zodra ik wakker ben maar weer de zon in.